Twee piano sonates
Twee unieke ‘Schubertgitaren’
Uitgevoerd door twee gitaristen van wereldfaam

Het is bekend dat Schubert gitaar heeft gespeeld. Er zijn illustraties van de componist, genietend van bijeenkomsten in de open lucht, waarop ook een gitaar of gitarist staan afgebeeld. Verschillende van zijn vrienden waren amateur gitarist. Hij schreef enkele kleine kamermuziekwerken voor een bezetting mét gitaar en gedurende zijn leven werden verschillende van zijn liederen met gitaar begeleiding uitgegeven; enkele daarvan éérst met gitaarbegeleiding, pas later volgde een versie met piano.

Het ontbrak Schubert niet zelden aan de financiële middelen om een piano te huren, laat staan kopen; echter, een gitaar was bijna altijd voor handen. Dit feit deed sommige latere gitaarhistorici wegdromen en zij stelden zich een beeld voor van de componist die zijn beroemde werken schreef met de gitaar op schoot.

Deze droom komt, in zekere zin, tot werkelijkheid met de gitaarbewerkingen van Fernando Riscado Cordas. Twee complete pianosonates gespeeld op twee unieke ‘Schubertgitaren’.
De bespeelde gitaren werden gebouwd door Bernhard Kresse uit Keulen en zijn gebouwd naar een gitaar van Johann Anton Stauffer. De vader van Anton Stauffer was Johann Georg Stauffer, de uitvinder van het instrument de Arpeggione, waarvoor Schubert zijn inmiddels zeer beroemde Arpeggionesonate schreef.

Het atelier van vader en zoon Stauffer was gevestigd in Wenen, waar Schubert zijn tragisch korte leven leefde. Een van de twee gitaren die Schubert in zijn bezit had was gebouwd door Georg Stauffer.

Over de pianosonates
In 1819 componeerde Schubert zijn Sonate in A-groot, D 664. Het stuk ademt de zorgeloze, zomerse sfeer waarin hij ondergedompeld was toen hij met zijn patroon en vriend, zanger Johann Michael Vogl, in opper-Oostenrijk genoot van een vakantie, een vakantie die enkele maanden aanhield. De reis werd ondernomen op initiatief van Vogl en een van de redenen daarvoor was om Schubert weg te halen uit de invloedsfeer van het Weense nachtleven; iets waar hij zich in toenemende mate mee inliet.
In 1828 waren zijn vooruitzichten sterk veranderd. Dit was het jaar waarin hij zijn Sonate in B-groot, D 960 schreef; het was tevens zijn laatste levensjaar.
Enerzijds kon Schubert in de laatste jaren eindelijk genieten van publieke successen als componist, maar anderzijds naderde de laatste, dodelijke manifestatie van de aandoening waaraan hij leed.
Zijn laatste sonate verschilt qua stijl enorm van zijn werk van een decennium eerder. Het werk is ten eerste veel langer, exposeert langere thema’s bevat fantasia-achtige episodes. Schubert, die in deze fase in staat was moeiteloos tot de meest ver weg gelegen toonsoorten te moduleren, toont ermee hoe zijn kunde in het componeren een zeer hoog niveau van volwassenheid bereikt had.

Fernando Cordas
Fernando Riscado Cordas (Nederland) doceert gitaar en geschiedenis van de gitaar aan het Koninklijk Conservatorium van Den Haag. Als gitarist onderscheidt hij zich als specialist van het vroeg 19e eeuwse repertoire. Een van zijn verschillende projecten om het gitaarrepertoire uit te breiden resulteerde in de creatie van “The Poetic Guitar”; een dubbel-CD en boek waarin het ambacht van transcriberen in de 19e eeuw wordt onderzocht. Zijn geprezen opnames van het repertoire vormen een bewijs voor zijn professionalisme.

Izhar Elias
Izhar Elias is een van de meest gevraagde specialisten in historische kamermuziek en tevens nieuwe muziek voor gitaar. Hij gaf concerten, lezingen en masterclasses en soleerde met beroemde orkesten op verschillende continenten. Izhar won vele nationale en internationale prijzen waaronder de Nederlandse Muziekprijs; de hoogste muziekonderscheiding van de Nederlandse overheid.