Programmatoelichting
Antonio Vivaldi was naast componist en violist ook priester. Hij heeft ruim 700 werken op zijn naam staan, waarvan een groot deel voor strijkers. Naast soloconcerten en kamermuziek schreef hij tientallen opera’s en veel gewijde muziek. De sonate RV 46 is de laatste van zes sonates voor cello en basso continuo, die Vivaldi schreef tussen 1720 en 1730. Naast deze zes gepubliceerde sonates schreef Vivaldi er nog vier, die niet zijn gepubliceerd.

Ludwig van Beethoven schreef vijf cellosonates: de eerste twee vormen samen opus 5 en de laatste twee opus 102. De derde sonate, opus 69 is waarschijnlijk de bekendste van de vijf en stamt uit zijn middenperiode (1808). De vijfde symfonie en de zesde symfonie (Pastorale) werden in hetzelfde jaar voltooid. Het werk werd opgedragen aan baron Ignaz von Gleichenstein, een belangrijke mecenas van Beethoven, en tevens een goede cellist.

De sonate voor cello en piano is een van de laatste werken die Claude Debussy heeft gecomponeerd. In deze laatste periode van zijn leven keerde Debussy naar eigen zeggen terug naar de vorm en het idioom van barokcomponisten als Couperin en Rameau. De zeer compacte sonate is grillig, vol plotselinge stemmingswisselingen en bijzondere klankeffecten.

De fameuze Cellosonate opus 65 is een van de weinige werken van Frédéric Chopin waarin niet alleen de piano de hoofdrol speelt. Chopin voerde de sonate uit op zijn laatste concert in 1848 samen met de cellist Franchomme, aan wie het werk is opgedragen, echter zonder het eerste deel, dat een geheime betekenis voor hem scheen te hebben. Ook toen Chopin op zijn sterfbed aan Franchomme vroeg het eerste deel voor hem te spelen, kon hij dat niet verdragen omdat hem dat ‘te zeer aan het hart’ ging.

Beitske Verheij en Bernd Brackman
Beitske Verheij studeerde in Amsterdam bij Jean Decroos en in Rotterdam bij Herre-Jan Stegenga. Daarnaast nam ze deel aan masterclasses van o.a. Christopher Bunting, Heinrich Schiff en Paul Tortelier. Ze gaf talloze kamermuziekconcerten in West-Europa en trad solistisch op met diverse orkesten in celloconcerten van o.a. Dvořák, Lalo, Sjostakovitsj en het Dubbelconcert van Brahms. Haar cello werd in 1987 voor haar gebouwd door Mathijs Heyligers.

Bernd Brackman studeerde in Amsterdam bij o.a. Jaap Spaanderman. Hij volgde masterclasses bij o.a. Vlado Perlemuter, Tamas Vasary, Leon Fleisher, Naum Grubert, Peter Feuchtwanger en Sergei Dorensky. Hij won o.a. in 1981 het Willem Pijper Concours Rotterdam, in 1984 de Elisabeth Evertsprijs en in 1985 het Jacques Vonk Concours Amsterdam. Hij werkte samen met pianisten als Cor de Groot, Hans Henkemans, Daniël Wayenberg, Maria João Pires en Lucas en Arthur Jussen, en met dirigenten als Ed Spanjaard, Jan Stulen en Jan Willem de Vriend. Met de fluitist Jacques Zoon maakte hij een cd met Nederlandse muziek, waarvoor hij in 1997 een Edison ontving. Bernd Brackman treedt veelvuldig op als solist en als kamermuziekspeler.

De samenwerking tussen beide musici begon in 1992 een cd-opname van alle werken voor cello en piano van Heitor Villa-Lobos voor het label Erasmus. Tot op heden is deze cd een collector’s item in Europa en op het Amerikaanse continent. In de jaren ‘90 trad het duo veelvuldig op, en in 2017 hebben Verheij en Brackman de samenwerking met veel enthousiasme hervat.