Programma 

W. A. Mozart (1756-1791): Viool Sonate in G, KV 379 (1781)

W. A. Mozart (1756-1791): Divertimento in Bes, KV 254 (1776)

L. v. Beethoven (1770-1827): Zwölf Variationen über ein Thema aus Händels Oratorium “Judas Maccabäus”, WoO 45 (1796)

J. Haydn (1732-1809): Klaviertrio in g minor, Hob. XV:19 (1794)

Klaviertrio

Het klaviertrio kent een merkwaardige ontstaansgeschiedenis als feitelijk een duet voor viool en klavierinstrument (pianoforte of klavecimbel), waarbij de cello aanvankelijk gewoon weggelaten kon worden. Indien er een cello meespeelde, speelde deze de baspartij (de “linkerhand”) van de pianoforte mee, zoals in het basso continuo in de baroktijd (toen feitelijk omgekeerd: de klavecinist speelde met de linkerhand de cello/contrabas partij mee). Als in een zodanige sonate de cello al meespeelde, had de cellist geen eigen muziekblad: hij keek over de schouder van de pianist mee en speelde van de pianopartij. Als zodanig zou de vioolsonate in G, KV 379 van Mozart ook als pianotrio gespeeld kunnen worden, ware het niet dat Mozart deze sonate echt als sonate voor viool en piano had bedoeld.

Het Divertimento KV 254 uit 1776 is echt wat het is: een divertimento, verstrooiingsmuziek. Het is een vroeg werk, geschreven door een jonge Mozart die er vooral op uit was zijn toehoorders te behagen met makkelijk in het oor liggende muziek. Dat is hem met dit stuk uitstekend gelukt. Hier echter geen dubbeling door de cello van de linkerhand van de piano, maar echt drie zelfstandige partijen die op elegante wijze elkaar omspelen.

De twaalf variaties over een thema van Haendel van Ludwig van Beethoven voor cello en pianoforte uit 1796 betekent genieten geblazen van een krachtig en virtuoos stuk. Het werk van Van Beethoven voor deze combinatie is zonder meer boeiend en eigenlijk ietwat verslavend. Zij die het eenmaal gehoord hebben, komen er niet meer van los. U bent dus gewaarschuwd!

Joseph Haydn hield zich van jongs af aan al met het pianotrio bezig. Aanvankelijk waren de eerste trio’s nog helemaal in een soort late barok-pre classistische manier geschreven, met als instrumentatie een klavecimbel en een cellopartij die de baslijn van het klavier volgde, maar gaandeweg ontwikkelde Haydn een vorm waarbij alle drie instrumenten een volwaardige solopartij kregen. Als zodanig liep die ontwikkeling parallel aan die van het strijkkwartet (Haydn wordt wel de vader van het strijkkwartet genoemd): van soloviool met begeleiding van drie overige strijkers naar vier zelfstandig solerende partijen.

Het Klaviertrio in g mineur, Hoboken XV:19 uit 1794 is ontstaan tijdens Haydn’s tweede Engelse reis en is met betrekking tot de pianopartij duidelijk geschreven voor het Engelse klaviermechaniek, dat wezenlijk verschilde van het continentale Weense mechaniek. Het Engelse Double action laat grotere dynamische contrasten toe. Daarom wordt dit trio dan ook op een zwaarder Engels instrument uitgevoerd, juist om dit specifieke geluid van deze zgn. “Londoner Trio’s” beter tot zijn recht te laten komen.

De musici

Shin Hwang, Annabeth Shirley en Sarah Wood studeren alle drie aan de afdeling Oude Muziek van het Koninklijk Conservatorium te ‘s-Gravenhage.

Shin Hwang won in 2011 de derde prijs in de Westfield International Fortepiano Competition. Cornell University, de eerste competitie als zodanig in de USA, en de tweede prijs in 2010 in de Ann Arbor Society of Musical Arts, Young Artist Competition. University of Michigan, Britton Recital Hall. Op 5 oktober 2012 nam hij deel aan het Geelvinck Pianoforte Festival 2012 met een publieksoptreden op de tafelpiano .

Broadwood square piano, London 1821. English double action. A=415 Hz. In bruikleen van Dr O.S. van Hees en Petra Somlai, MA

Samenwerking

Het Museum Geelvinck Hinlopen Huis Amsterdam, Le Salon de La Haye en Het Dordts Patriciërshuis Museum aan de Maas ( www.dordtspatriciershuis.nl ) werken samen op het gebied van programmering van kamermuziek uit de periode eind 18e- begin 19e eeuw met onbekende componisten, onbekend of weinig gespeeld repertoire op authentieke instrumenten in authentieke ambiances, waarbij de nadruk ligt op kleinschaligheid en intimiteit. Deze formule blijkt in een behoefte te voorzien in deze zo luidruchtige en exhibitionistische wereld.